Τι είναι μύκητας;

Οι μύκητες είναι διαφορετικοί και από τους ιούς και από τα βακτηρίδια από πολλές απόψεις. Είναι μεγαλύτεροι, φυτικού τύπου οργανισμοί, που στερούνται χλωροφύλλης (ουσία που κάνει τα φυτά πράσινα και μετατρέπει το φως του ήλιου σε ενέργεια). Δεδομένου ότι οι μύκητες δεν έχουν χλωροφύλλη για να παράγουν τροφή, αναπτύσσονται πάνω σε κάποιο σημείο και απορροφούν την τροφή τους από αυτό. Οι μύκητες μπορούν να είναι πολύ χρήσιμοι, για παράδειγμα στην παρασκευή της μπίρας, στο "φούσκωμα" του ψωμιού, στην αποσύνθεση των απορριμμάτων, αλλά μπορούν επίσης να είναι επιβλαβείς εάν "κλέβουν" θρεπτικές ουσίες από έναν άλλο ζωντανό οργανισμό. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ακούνε τη λέξη μύκητες, αυτομάτως σκέφτονται τα μανιτάρια που τρώμε. Αυτό είναι γεγονός, τα μανιτάρια είναι σημαντικοί μύκητες, αλλά υπάρχουν και άλλες μορφές όπως η μούχλα και οι ζυμομύκητες.
Δομή: Τα κύρια προσδιοριστικά χαρακτηριστικά των μυκήτων, ορίζονται με βάση την σύνθεση των κυτταρικών τους τοιχωμάτων. Πολλοί από αυτούς περιέχουν μια αζωτούχα ουσία γνωστή ως "χιτίνή" που δεν βρίσκεται στα κυτταρικά τοιχώματα των φυτών, αλλά μπορεί να βρεθεί στα κελύφη μερικών καβουριών και μαλακίων. Οι περισσότεροι μύκητες είναι πολυκυτταρικοί (φτιαγμένοι από πολλά κύτταρα), με εξαίρεση τους ζυμομύκητες. Τα κύτταρα σχηματίζουν ένα δίκτυο διακλαδωτών αγωγών γνωστό και ως "υφές" και ένα σύνολο υφών ονομάζεται "μυκήλιο". Το εσωτερικό των κυττάρων είναι λίγο διαφορετικό από αυτό των βακτηριακών κυττάρων. Καταρχήν, το γενετικό υλικό βρίσκεται συγκεντρωμένο και κλεισμένο μέσα σε μια μεμβράνη που ονομάζεται "πυρήνας". Επίσης, υπάρχουν και άλλες δομές που ονομάζονται "κυτταρικά όργανα" και βοηθούν το κύτταρο να πραγματοποιεί τις λειτουργίες του. Τέτοια είναι, τα μιτοχόνδρια (μετατροπείς ενέργειας), το ενδοπλασματικό δικτύωμα (ER) (φτιάχνει σύνθετες πρωτεΐνες). Τα λυσοσώματα περιέχουν ένζυμα και βοηθούν στην αφομοίωση των θρεπτικών ουσιών. Τα κεντριόλα είναι απαραίτητα για τη σωστή διχοτόμηση του κυττάρου. Και τα βακτηρίδια και οι μύκητες έχουν ριβοσώματα, αλλά αυτά των βακτηριδίων είναι μικρότερα σε μέγεθος και αναπαράγονται με διαφορετικό τρόπο.
Αναπαραγωγή: Οι μύκητες μπορούν να αναπαραχθούν με πολλούς τρόπους που εξαρτώνται από τον τύπο του μύκητα και τις περιβαλλοντικές συνθήκες:
-Βλάστηση
-Τεμαχισμός
-Παραγωγή σπορίων μη σεξουαλικά
-Παραγωγή σπορίων σεξουαλικά
Η Βλάστηση εμφανίζεται στους ζυμομύκητες, οι οποίοι δημιουργούνται από ένα μόνο κύτταρο. Η βλάστηση είναι κατά κάποιο τρόπο όμοια με τη διχοτόμηση των βακτηριδίων, κατά την οποία ένα μονό κύτταρο διαιρεί σε δύο χωριστά κύτταρα.
Ο Τεμαχισμός είναι ο τρόπος αναπαραγωγής των μυκήτων που δημιουργούν τις υφές. Κατά τη διάρκεια του Τεμαχισμού, μερικές από τις υφές διασπώνται και αρχίζουν απλά μα αναπτύσσονται ως νέες.
Τα Σπόρια είναι μικροσκοπικά μονά κύτταρα που παράγονται από τους μύκητες που έχουν τις υφές. Μπορούν να παραχθούν μη σεξουαλικά με μια διαδικασία κατά την οποία οι άκρες του σχηματισμού των υφών περιβάλλουν ειδικά κύτταρα – τα σπόρια. Μερικοί μύκητες παράγουν σπόρια, σεξουαλικά. Υπάρχουν δύο τύποι ειδικών κυττάρων που ονομάζονται "γαμέτες". Ένας από κάθε τύπο αυτών των κυττάρων ενώνονται για να παράξουν ένα νέο σπόριο. Τα σπόρια είναι μικροσκοπικά μονά κύτταρα που είναι συνήθως πολύ ανθεκτικά στις περιβαλλοντικές αλλαγές. Μπορούν να παραμείνουν "κοιμισμένα" για μεγάλες χρονικές περιόδους, έως ότου δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθούν ώριμα άτομα.
Ξενιστές και Αντίσταση: Οι μύκητες είναι εταιρότροφοι, που σημαίνει ότι εκκρίνουν πεπτικά ένζυμα πάνω στο σημείο όπου αναπτύσσονται και απορροφούν τις θρεπτικές ουσίες που προκύπτουν από την έκκριση αυτή. Για αυτόν τον λόγο, ο ρόλος τους μέσα στο οικοσύστημα όσον αφορά στην αποσύνδεση είναι πολύ σημαντικός, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν προβλήματα όταν απορροφούν θρεπτικές ουσίες από έναν ζωντανό οργανισμό. Οι μύκητες συνήθως εισπνέονται ή έρχονται σε επαφή με το δέρμα. Εάν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, τότε αυτοί αρχίζουν να αναπτύσσονται προκαλώντας έτσι την ασθένεια. Υπάρχουν ορισμένα αντιμυκητιακά φάρμακα για τη θεραπεία των μολύνσεων, αλλά είναι δυσκολότερο για τους επιστήμονες να δημιουργήσουν νέα, εξελιγμένα αντιμυκητιακά φάρμακα από ότι αντιβακτηριακά. Αυτό συμβαίνει επειδή τα κύτταρα των μυκήτων μοιάζουν στη δομή περισσότερο στα ζωικά κύτταρα από ότι τα βακτηριακά κύτταρα. Στη δημιουργία των φαρμάκων, είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια φαρμακευτική ουσία που να σκοτώνει τα μυκητιακά κύτταρα και να αφήνει αβλαβή τα ζωικά. Τα πιο επιτυχημένα φάρμακα που έχουν δημιουργηθεί, αποτρέπουν το σχηματισμό της χιτίνης και επομένως αναστέλλουν τη δημιουργία των νέων κυτταρικών τοιχωμάτων και άρα την εξάπλωση. Το κυτταρικό τοίχωμα είναι η μόνη δομή που δεν μοιράζονται τα ζωικά και μυκητιακά κύτταρα. Άλλα φάρμακα δεσμεύουν συγκεκριμένες μυκητιακές πρωτεΐνες, αποτρέποντας έτσι την ανάπτυξή τους. Δυστυχώς, πολλά από τα φάρμακα είναι μόνο μηκυτοστατικά, που σημαίνει ότι μπορούν μόνο να αποτρέψουν την περαιτέρω ανάπτυξη παρά μυκητοκτόνα, που σημαίνει ότι σκοτώνουν το μύκητα. Πολλά από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για σοβαρές μυκητιακές μολύνσεις προκαλούν πιθανές τοξικές παρενέργειες.